چه خوب که شهر به پیشواز آمدنت سراسر نور شد و امید به حقیقت ظهور بیشتراز همیشه در دلمان موج می زند...

من ماه را روی شانه هایم میگذارم وتا نصف نشده با هزار خواهش، چشم در چشم آسمان آمدنت را آرزو می کنم...

وهی با خودم زمزمه می کنم... یعنی می شود!! ... میدانم که می شود...

اما همیشه دلم می خواهد امتداد این نگاه بی مضایقه زود زود در صفحه جانمان بنشیند و طعم شیرین تبسم چشمهایت را تا نفسی هست در کوچه پس کوچه های سرزمین تنهاییمان حس کنیم...

فردا شبیه ترین ستاره به خورشید می آید ... کاش پیش از آنکه ماه روی شانه هایم نصف شود ،  تو هم بیایی...

اللهم عجل لولیک الفرج

  «إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلَائِکَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَ لَا تَحْزَنُوا و أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ»

سال 1360 سازمان ملل:
وقتی از شهید رجایی درباره رعایت حقوق بشر در ایران سوال میشود رجایی کفش وجوراب خود رادر می اورد
پای خود را روی میز میگذارد اثار شکنجه را نشان میدهد 
و میگوید این است حقوق بشری که شمااز ان حمایت میکنید؟

27 سال بعدمذاکرات هسته ای:
غربی ها وقتی میبینندکه ایران از مواضع خودکوتاه نمی اید
تهدیدمیکنندکه اگر غنی سازی را تعلیق نکنید به ایران حمله میکنیم
جلیلی پای مصنوعی خود را روی میز میگذارد و میگویداین پایم را 
در جنگ قبلی دادم پای دیگرم را در جنگ بعدی میدهم 

از راه می رسی...

تو از راه می رسی، درست هنگامی که دود ستم ها، جهان را سیه چرده و چرکین کرده باشد. توازراه می رسی، درست هنگامی که قبیله ی قبله، قلب های خویش را بر کف دست نهاده و پیش کش راه تو نمایند.
تو از راه می رسی، درست هنگامی ک دنیا، دستش را به سوی آمدن تو دراز کرده باشد.
تو از راه می رسی، درست هنگامی که هلهله ی همه ی مشتاقان و فریاد همه ی مستضعفان، نوید آمدنت را فریاد کنند.
تو از راه می رسی، درست هنگامی که گنداب فساد و ستم و تبعیض و ناروایی، چهار سوی عالم را فرا گرفته باشد و همه ی دل ها و دیده ها، مشتاقانه تو را بطلبند!
آه! که اگر می دانستم کجایی، خویشتن خویش را به ردای سبز و آسمانی ات می آویختم. از دیده، سرشک شادی می ریختم وبه هیچ روی دامانت را از دست نمی نهادم!
آری، ای مولا! اگر یک بار، تنها یک بار تو را ببینم، از شادمانی بال درمی آورم، پرواز می کنم و درهر فرصتی با خدای یگانه راز و نیاز می کنم تا مرا شایسته ی آن گرداند که همواره از فیض حضور و وجود مقدس تو، سرشار باشم. اگر یک بار، تنها یک بار، تورا ببینم، عاجزانه از خداوند می طلبم که نعمت رویت خورشید را، حتی لحظه ای ازمن نگیرد.

دردا که مثل میثم و سلمان نمی شویم

سلمان شدن که هیچ مسلمان نمی شویم

بیمار معصیت شده یک عمر نفسمان

همت نمی کنیم که درمان نمی شویم

این کوره راه ختم به جنت نمی شود

اینگونه هم قبیله ی سلمان نمی شویم

در محضر امام زمان لاف  می زنیم

وقتی که یار رهبر خوبان نمی شویم

با این حساب کرب وبلا هم  شود بپا

قربانی امام شهیدان نمی شویم ...

اللهم عجل لولیک الفرج

اخم نکن به روزگار فرزند آدم چطور دلت می آید...

روزگار را من وتومیسازیم...

بی تابی پاییز را هم بگذار به حساب پریشانی او درغم بهار..

ما لابه لای سرزمین دلمان بذر محبت کسی را کاشته ایم که بودنش امان است برای زمینی ها ...آسمانی ها...

صاحب الزمان است...

اما ما یوسفمان را در کوچه های غفلت دل گم کرده ایم...

این درختها که زرد شده اند، سبز می شوند...

اخم نکن به روزگار خورشید همین حوالی است...